sexta-feira, 22 de julho de 2011

deixa que la risa ... eiternidade de l sfergante


deixa que la risa te cuorra cumo se un rieiro fura, inda que triste, inda que seco: naturalmente, sin que te rode l molino de l pensar ou tengas de todo treminar, spresson de lhibardade sin apeias; bomba que puode guerras derretir, malzina para rábias amolhangar, flor que se scacha an cadena i solta sou oulor cumo an maio un oulibal: tanto poder trouxo-le ambeija als capatazes sínicos, grima als que se cumprázen a anfernizar la giente, zaspero als que çprézio reçuma de sous uolhos, andefréncia als ancapazes de reberdecer; sconde-se de la selombra de ls dies, amedrancada, perdida antre sbarrulhos i por esso tenes de aprender a chamá-la ou a buscá-la ne ls ancundesados sítios adonde ls einemigos l'apeórun i sacórun de la lhuç, capazes de matar para que naide deia cun sous borreçudos arrebentos ou la ponga a sbolaixar ne l pendon de las horas; guarda algue pa las manhanas de nubrina, quando custa mais a pegar i mais acerca stan las lhágrimas: bonda un arredundar de ls uolhos, un alhargar de la boca, un abaixar de las andas que todo quieren mirar de riba, sparbando-la rente al suolo a apergar-le fuogos a quanto son menudas, yerbicas i morgaços de que se faç la calor de nun star solo: brebe, nunca passa essa eiternidade de l sfergante, abraço que te prende a ti, eiletracidade que sin filos ye capaç de le dar la buolta al mundo: bonda que seia serena pa ser fuorte, inda que triste, inda que andeble, puorta por adonde todo te abres.





deixa que la risa by LsMielgos

Sem comentários:

Enviar um comentário