sábado, 9 de julho de 2011

sperta l delor ... i scamuge las palabras



tal ye la bariadade, defrente l’antensidade ou calentura, sin cunta ls caminos por adonde ben i apuis se bai, sues formas que naide inda zenhou, sous lhemites a que nunca naide ha de chegar: ye l delor, esse que siempre cuntigo bibe, inda quando drume, lhadron aguardando por sue hora; se sperta, trai cun el mundos que las palabras nunca daprendírun a dezir, ua solidon tan lharga que nun te cabe andrento, ua fuorça que todo puode apequenhar, un eigoismo que todo l mais quier fazer squecer: delantre del acaba-se l poder, crecendo até te poner de zinolhos, nua houmildade de scrabo; regado a lhágrimas, afogado a bózios, perdido an remissacos de piel arrepelada, botado por uolhos cerrados a hourizontes brancos de zaspero, solo le sintes sous eifeitos sien que algua beç s’amostre i te zafie cara a cara; ye un abiso, dízen-te, solo corrientes nerbiosas, mas nada desso te ajuda a dezir cumo nun sós capaç de l bibir, cumo te lhieba l suonho, la gana de quemer i de quaije todo, l’amportança de todo, i muita beç l própio bibir arrastra cun el; até adonde sós capaç de le rejistir, nunca saberás, i nunca acabarás de ambentar las palabras pa l dezir, porque l delor de mala gana  aceita cumpanhie: al modo que fures capaç de l dezir, ancostá-lo a palabras, tamien melhor lo eirás aguantando, lo poderás ir bencindo oubrigando-lo a ancarar las palabras que scamuge: benci-lo bal la pena i pouca ye siempre l’amportança que le deias.






sperta l delor by LsMielgos

Sem comentários:

Enviar um comentário