domingo, 13 de novembro de 2011

arte de la bida hounesta... que te puoda mantener sereno i anteiro


ye l atento al camino que te lhieba l manadeiro de la fuonte de sabedorie: naça esta de ti ou doutros que cuntigo ou antes caminórun, nada quier cuntigo se nun le abrires la puorta de tue casa ou tan cheno stubires de ti mesmo que nada mais alhá puode caber; miras un rostro an todos sous cachicos i nessa lhazena puodes abrir las gabetas de l saber que alhá se fui ancundesando: l mirar sereno, cuntento ou triste, de miedo ou cunfiante, ganha uas alas que le aguántan la lunjura; ls passos puoden nien siempre acertar l camino, mas sáben tornar atrás i cuntinar, nua busca sien paraige anque pesados pula polareda de ls caminos; l modo cumo ajeitas ls beiços para arrolhar las palabras ou l modo cumo peinas l pelo culs dedos i te zbias de las squinas cun que l tiempo te bai aguçando delantre de las cousas i la giente; an todos esses remissacos se puode ancundesar la sabedorie, mas l caso ye que la baias apedurando sien paraige, dun modo hounesto, que nunca la sabedorie puode ser cumplicada: esso ye pa ls lhibros adonde l saber solo guarda sous scaletos i ye pena que te inchas dua bana proua solo porque ls conheces; la sabedorie quier te siempre porsor i aluno, eilha ye siempre cunquista tue, até que un die se ambuolba cul modo cumo miras i respiras, cul modo cumo stás atento al mundo i a todos ls que nel cuntigo bíben: ye essa arte de la bida hounesta que siempre te puoda mantener sereno i anteiro.






atento al camino by LsMielgos

sábado, 5 de novembro de 2011

curbas de nible

cuorre me cumo sangre
ua fileira sin fin de rostros
zenhados a angúrrias,
curbas de nible dun mapa
adonde nunca me perdo:

ye ua gente que fiç mie,
de que solo ls uolhos nunca
fúrun zupiados, firmes
cumo rei anriba l trono,
claron adonde todo naciu negro;

son le de piedra ls suonhos
que inda céçan cientos d'anhos
apuis, de pacéncia ls passos
calhados, lhebados an
mundiadas de squecimiento;

nun son anjos nien porfetas,
scrabos nien demonhos: rente
a la fame ban i scríben l nome
ne l aire, que la mie giente
nunca ziste de l delor de bibir;

quado upo la mie giente
an speilho beio me
nun riu adonde bena
cunhos i corriente ténen
la claridade desses rostros,


adonde l mapa dun paiç
stá siempre por fazer.





curbas de nible by LsMielgos