domingo, 4 de dezembro de 2011

las amportanças an sou sítio... ua manhana ou ua tarde por anho


giente nun para de ir i de benir, sperando eiternidades an salas, cumo quien fui a saber de ls uolhos, perdidos yá nun sabe adonde; dun abion de naspas sálen ambrulhos lhargos metidos an sacos negros, cerrados cun corrientes; de las ambulanças assóman-se bumbeiros çarumbatos, als ambarrones a cadeiras cun bielhos de piernas tapadas por cobertores; l abrir i cerrar las puortas altemáticas speta-se acontra la pacéncia colgada dun nome a chamar ne ls altefalantes i las rábias abafadas azinólhan-se nun altar de silenço que s'assonheriou de l aire: solo un tiu al meio parece un manijero de delores, sue choupa de canhafrecha oupida cumo cetro anriba un trono de cadeira de ruodras i coronado de tristeza; puls corredores, macas perdidas bólan an gemidos, sien que al menos las mire aquel mundo cun tanto que fazer, assi i todo sereno cumo debe de ser l antes de la fin de ls mundos; nun para l soro de pingar puls piquetes de delor, mas subirte le l bruído de pingas que s’arráman porriba l telhado prefabricado, abiesso a porrascadas; lhargas son las mudanças de turno, puis nun hai modo de cuntar l tiempo nas ourgenças de ls spitales, puis até ls minutos sáben a eiternidade: nun fura la cámbria dun tiu a sacudir la pierna anquelobrinada i naide se haberie rido an todo l die; inda bien que nun lhebei un lhibro para ler, puis yá muitá ls uolhos nun se fartában assi de ber i de pensar: todo mundo habie de passar ua manhana ou ua tarde por anho na ourgença dun grande spital: talbeç ajudasse a poner las amportanças an sou sítio.



domingo, 13 de novembro de 2011

arte de la bida hounesta... que te puoda mantener sereno i anteiro


ye l atento al camino que te lhieba l manadeiro de la fuonte de sabedorie: naça esta de ti ou doutros que cuntigo ou antes caminórun, nada quier cuntigo se nun le abrires la puorta de tue casa ou tan cheno stubires de ti mesmo que nada mais alhá puode caber; miras un rostro an todos sous cachicos i nessa lhazena puodes abrir las gabetas de l saber que alhá se fui ancundesando: l mirar sereno, cuntento ou triste, de miedo ou cunfiante, ganha uas alas que le aguántan la lunjura; ls passos puoden nien siempre acertar l camino, mas sáben tornar atrás i cuntinar, nua busca sien paraige anque pesados pula polareda de ls caminos; l modo cumo ajeitas ls beiços para arrolhar las palabras ou l modo cumo peinas l pelo culs dedos i te zbias de las squinas cun que l tiempo te bai aguçando delantre de las cousas i la giente; an todos esses remissacos se puode ancundesar la sabedorie, mas l caso ye que la baias apedurando sien paraige, dun modo hounesto, que nunca la sabedorie puode ser cumplicada: esso ye pa ls lhibros adonde l saber solo guarda sous scaletos i ye pena que te inchas dua bana proua solo porque ls conheces; la sabedorie quier te siempre porsor i aluno, eilha ye siempre cunquista tue, até que un die se ambuolba cul modo cumo miras i respiras, cul modo cumo stás atento al mundo i a todos ls que nel cuntigo bíben: ye essa arte de la bida hounesta que siempre te puoda mantener sereno i anteiro.






atento al camino by LsMielgos

sábado, 5 de novembro de 2011

curbas de nible

cuorre me cumo sangre
ua fileira sin fin de rostros
zenhados a angúrrias,
curbas de nible dun mapa
adonde nunca me perdo:

ye ua gente que fiç mie,
de que solo ls uolhos nunca
fúrun zupiados, firmes
cumo rei anriba l trono,
claron adonde todo naciu negro;

son le de piedra ls suonhos
que inda céçan cientos d'anhos
apuis, de pacéncia ls passos
calhados, lhebados an
mundiadas de squecimiento;

nun son anjos nien porfetas,
scrabos nien demonhos: rente
a la fame ban i scríben l nome
ne l aire, que la mie giente
nunca ziste de l delor de bibir;

quado upo la mie giente
an speilho beio me
nun riu adonde bena
cunhos i corriente ténen
la claridade desses rostros,


adonde l mapa dun paiç
stá siempre por fazer.





curbas de nible by LsMielgos

domingo, 9 de outubro de 2011

mais bal que deixes l outonho assossegado... inda te quedas tu





buscas modo de te calcer antre fuogos de cemaque i fedieira, mas al mirar perdido solo acúden bolos de fuolhas yá cumpridas cun que te antretenes a tecer l tapete que l suolo te stende als passos deloridos; al modo que te achegas al caier de la tarde, saturno i manso, inda apledias por un berano an que nien tu acraditas puis bien sabes que nada buolbe, nada spera por ti, nada responde al tou chamar: bénen de loinge outras bozes, cumo l’auga que cuorre, i sigues tou camino antes que se cálhen ls sonidos de la tierra, de l aire i de l tiempo; se nunca há de chegar la primabera que yá tubiste, mais bal que deixes l outonho assossegado i le daprendas ls caminos, puis nunca cumo agora fuste tu i te perdes andrento de ti mesmo: ye tiempo para nuobas madrugadas, talbeç mais amargosa l’ourbalheira i mais triste l sol, mas nunca squeças que todo esso ben de andrento de ti, que solo tu te fazes ls mundos que te bibes i muitas fuorças te han de inda sobrar para scachar l carambelo i poner l cúscaro a arder an claro adonde inda puode botar frol ua risa mansa, ua serena mirada assi i todo cun fuorça para te anganhares, cumo se...



mais bal que deixes l outonho assossegado by João Bandarra

domingo, 18 de setembro de 2011

dás la buolta al bário mundo... i solo ua flor puode nacer-te



nun te ancerres cumo se l sol nacira solo para ti, mas deixa-te ir puls caminos de l mundo, sin ampeço i sin fin, colgados dua redundeç adonde te puodes sonhar grande, anque pequeinho te tengas de tener i te náçan ganas de subertir l sítio, l relatibo, l mutable, l diberso, l ampurfeito, l reampeço a cada die, mas essas ganas nun ban alhá de ti puis outro nun puode ser l mundo i dende solo puode nacer-te ua flor adonde se cuncéntren todas las quelores, ua flor a que le dórun l nome de respeito; fumus loinge de mais na custrucion de las naciones que anráman nuosso mundo, ponendo sue bandeira porriba de todo: agora que fazimos ua cierta globalizaçon, quedamos fartos de saltar paredes, de tropeçar an raias, benindo-mos la gana de las derruir cula mesma fuorça cun que datrás sembremos guerras i a sangre pintemos heiroísmos; son muita beç madrastas las naciones, anque mos chámen filhos, ampúntan-mos quando falta l pan an beç de repartir ls carolicos por todos: de guerras nacírun, sien que nada mos houbíran preguntado; teneremos un die de fazer nuobas guerras para acabar cun eilhas? mira muito alhá de ti i de l tou sítio, de tue lhéngua i de tou gusto, de tues flores i tous oulores, i quando arrecolhires ls uolhos trai-los carregados desse mundo que ye raiç adonde te puoden suonhos botar flor: puode tue nacion murchar, mas nunca uorfano quedarás se tubires adonde te amarrar para an nuobas paredes poner las piedras de l camino.







Wt 2 by João Bandarra

terça-feira, 30 de agosto de 2011

pensares i deseios ... ou ua cierta aternidade de las yerbas


quando miras menumientos mui antigos, agora mais sbarrulhos que outra cousa, quedas muita beç eimocionado, seia cul aire que deixa l passar de l tiempo, seia porque nien la muita grandura ls salbou i, apuis de todo, miras para ti, pa l andeble que ye tue bida, c'un calafriu a quelubrinar pula spina arriba, un delor de todo s'apersentar assi a modo un çupapo na cara; a las bezes buscas ua arble, gorda, alta, la casca angurriada, l tuoro uoco, acumparas-la a aquel sbarulho i sintes-te bien por ber que hai algo que le rejiste al tiempo, algo a que puodes ancostar tou deseio d'aternidade i abrir tue boca d'amiraçon; assi i todo, squeces siempre las pequeinhas yerbas i tamien que talbeç solo eilhas son las mesmas zde l tiempo an que aqueilhes menumientos stában dreitos i amprouados an sue grandura, tan çpreziadas naquel tiempo cumo agora i cunsidradas las mais fracos de ls seres: dúran poucos meses essas yerbicas, zde abril a júlio, quando muito, mas renácen a cada anho, siempre las mesmas, i l sbarrulho a çfazer-se an arena i tierra acaba por ser mais alimento para eilhas; culas pessonas se passa l mesmo que culas yerbas, bibindo sous poucos anhos uas atrás las outras, presas pul filo de la stória, andefrentes a la dureç de las piedras ou a sues menumentales custruciones: porquei nun somos capazes de aceitar essa fileira de giente, de que solo somos un fuzible, i queremos star siempre eiqui, eisatamente nós i nó outros? será essa l’eisséncia que mos çtingue de las yerbas? se fur, nanhue materialidade ten, queda-se an pensares, an deseios...





yierbas preview by João Bandarra

segunda-feira, 15 de agosto de 2011

l’alma de l tiempo ... ou las alas de la lhéngua

L’alma de l tiempo queda agarrada a las palabras mais do que a las piedras, anque stéian çpuostas a modo menumiento, mas ou tenemos preguícia ou nun somos capazes de ir alhá de ls uolhos, que solo béien la flor de las cousas; se deixarmos ua palabra colgada, l tiempo bai-se agarrando a eilha cumo l puolo a las cousas, passando de boca an boca, de lhibro an lhibro, ganhando nuobos sentidos i, a las bezes, perdendo outros mais antigos, assi se mantenendo nuoba framante i siempre pronta a ser ousada; son las palabras que le dan alas a las lhénguas, seia an alas lebes de sonidos seia an alas zenhadas a letras, aguantando-las a la flor de l tiempo para que nun s’afúnden nien squéçan aqueilhes que algun die las falórun: anque yá nada nien naide ls lhembre, tamien deilhes nacírun palabras que inda ls manténen bibos al modo que sónan ou bíben nua fuolha ou noutra cama; se un die se calháran todas las defrentes lhénguas esso serie la seinha mais fuorte de que stariemos muortos, que outra cousa nun ye la ounanemidade: nien ls mielgos apágan la defréncia puis, anque armanos, son defrentes: antes de la guerra stan las palabras, antes de la muorte i para alhá deilha stan las palabras i nada pior do que mos squecermos desso, ousando las palabras para negar sue própia fuorça, ousando ua lhéngua para negar ou çpreziar outra: quien çprézia ua lhéngua, seia qual fur i de que modo fur, stá a çpreziar ua parte de la stória de l’houmanidade, stá a pisar la denidade houmana, inda quando diç l cuntrairo.




l’alma de l tiempo by LsMielgos

sexta-feira, 22 de julho de 2011

deixa que la risa ... eiternidade de l sfergante


deixa que la risa te cuorra cumo se un rieiro fura, inda que triste, inda que seco: naturalmente, sin que te rode l molino de l pensar ou tengas de todo treminar, spresson de lhibardade sin apeias; bomba que puode guerras derretir, malzina para rábias amolhangar, flor que se scacha an cadena i solta sou oulor cumo an maio un oulibal: tanto poder trouxo-le ambeija als capatazes sínicos, grima als que se cumprázen a anfernizar la giente, zaspero als que çprézio reçuma de sous uolhos, andefréncia als ancapazes de reberdecer; sconde-se de la selombra de ls dies, amedrancada, perdida antre sbarrulhos i por esso tenes de aprender a chamá-la ou a buscá-la ne ls ancundesados sítios adonde ls einemigos l'apeórun i sacórun de la lhuç, capazes de matar para que naide deia cun sous borreçudos arrebentos ou la ponga a sbolaixar ne l pendon de las horas; guarda algue pa las manhanas de nubrina, quando custa mais a pegar i mais acerca stan las lhágrimas: bonda un arredundar de ls uolhos, un alhargar de la boca, un abaixar de las andas que todo quieren mirar de riba, sparbando-la rente al suolo a apergar-le fuogos a quanto son menudas, yerbicas i morgaços de que se faç la calor de nun star solo: brebe, nunca passa essa eiternidade de l sfergante, abraço que te prende a ti, eiletracidade que sin filos ye capaç de le dar la buolta al mundo: bonda que seia serena pa ser fuorte, inda que triste, inda que andeble, puorta por adonde todo te abres.





deixa que la risa by LsMielgos

sábado, 9 de julho de 2011

sperta l delor ... i scamuge las palabras



tal ye la bariadade, defrente l’antensidade ou calentura, sin cunta ls caminos por adonde ben i apuis se bai, sues formas que naide inda zenhou, sous lhemites a que nunca naide ha de chegar: ye l delor, esse que siempre cuntigo bibe, inda quando drume, lhadron aguardando por sue hora; se sperta, trai cun el mundos que las palabras nunca daprendírun a dezir, ua solidon tan lharga que nun te cabe andrento, ua fuorça que todo puode apequenhar, un eigoismo que todo l mais quier fazer squecer: delantre del acaba-se l poder, crecendo até te poner de zinolhos, nua houmildade de scrabo; regado a lhágrimas, afogado a bózios, perdido an remissacos de piel arrepelada, botado por uolhos cerrados a hourizontes brancos de zaspero, solo le sintes sous eifeitos sien que algua beç s’amostre i te zafie cara a cara; ye un abiso, dízen-te, solo corrientes nerbiosas, mas nada desso te ajuda a dezir cumo nun sós capaç de l bibir, cumo te lhieba l suonho, la gana de quemer i de quaije todo, l’amportança de todo, i muita beç l própio bibir arrastra cun el; até adonde sós capaç de le rejistir, nunca saberás, i nunca acabarás de ambentar las palabras pa l dezir, porque l delor de mala gana  aceita cumpanhie: al modo que fures capaç de l dezir, ancostá-lo a palabras, tamien melhor lo eirás aguantando, lo poderás ir bencindo oubrigando-lo a ancarar las palabras que scamuge: benci-lo bal la pena i pouca ye siempre l’amportança que le deias.






sperta l delor by LsMielgos

quarta-feira, 22 de junho de 2011

miedo caseiro... esse que sien el nun sós


mora-te ne ls uolhos i ne ls suonhos, passa-te pula huorta de ls dies adonde sembras tous passos, lhadra-te cumo perro que siempre an ti se zaba: ye l miedo caseiro, esse que sien el nun sós; an que tierra moraremos, an que tiempos, que lhembráncias stenderemos a la jinela de la peciçon de perguntas que angaránhen l pensar? nun adelantra que te bistas de nubres i de azul ou te fagas xordo al retombo de palabras a sangrar pulas brechas que ajúntan las sílabas caídas na manhana apuis l’airaçada de la nuite; ye agre l miedo, mas nunca le chegueste a ber la quelor i gustaries de alredror le poner ua muralha de freznos que podiras zgalhar i botá-se-los a las bacas an forma de ramon i apuis deixá-los secar até se fazéren lhume i cinza, deixá-los arrebbentar até séren primabera; apuis, na nuite an que te ibas a morrer, salies de casa an busca de ti para que la muorte te lhebasse i nien até l’eiternidade series capaç de t’achar: bien rezon tenies al dezir que la çcunfiança habie sido feita para cuntigo mesmo, tan abiesso a ancarares te; l miedo stá para alhá dessa tue arte de silboteiro, de la cinza i de l fuogo, de l aire i de l’auga, colgado dua streilha que nien sabes s’eisiste, mas nunca cunsigues apagar: trata-lo bien, que ye tou, pertence a la família, i reserba-le campo na tue foia.





miedo caseiro by LsMielgos

sábado, 18 de junho de 2011

siempre pregunta.... mas preguntas an ser nun buolbas

tan pequeinho te sintes delantre de todo que muita beç te dá gana de atrás bolberes ne l camino, mas pára pa te preguntar: ye grande l mundo, solo porque nun l faziste, nun lo antendes i ha de quedar para alhá de ti? ye grande l mal porque te bate a la puorta sien que seias capaç de l detener ou antender, quando te dá la gana de te botares a çupapos a sues malinas que t’anfernízan dies i horas? ye grande l saber a que nun le chegas nin an suonhos, cun rius chenos de preguntas a correr por ti sin seres capaç de le respunder? Ye tanta la giente que nin un çue deilha chegas a coincer i la que por ti passa mal un mirar te bota? nun ténen fin las preguntas por adonde te cuidas pequeinho, quando ye ende que nace tue grandeza: mas quedas pequeinho quando de las preguntas fazes seres que te puodan fazer cumpanha i lhebar-te alhá de tous lhemites; sonha quanto pudires, mas nun te squeças de andar tou camino, passo a passo, nin deixes que l pequeinho puolo ou l sudor, que nin riu ye, te fágan zistir: adonde chegares nun amporta, que grande ye l camino i tue grandeza stá an nunca deixar la caminada, cierto i seguro de que naide te puode dar ls passos que son tous.






siempre pregunta... mas preguntas an ser nun buolbas by jonsta

sexta-feira, 13 de maio de 2011

fazer por pan… ou las raízes adonde mama la filosofie



cheguemos até eiqui como houmanidade porque l bien fui capaç de le subertir al mal, las fuorças criadoras a las de çtruiçon, la cumbibença i la bida a la guerra i a la muorte: son andebles ls nuossos aliçaces, las piedras de nuossa casa stan seguras cun cuçpinha i solo nun se cáien a poder de bun trato a cada die, cada un a assentar sue piedra na parede; atrabessemos tiempos de scuridon i cheguemos eiqui a poder de rius de sangre, deixemos que l balor de l andebíduo abaixasse rente al muradal i que diuses sien alma mos poníssen a matar-mos uns als outros, las rábias a chubir pula rodriga de l’adefréncia: l mal nun ye alheno, nun stá ne ls outros nien ben dun diabro fuora de nós, stá-mos andrento: ye nuosso oufício purmeiro derrotá-lo al modo que bai ourtonhando, puis bacina nun hai que del seia capaç de mos lhibrar; la denidade houmana fizo-se pendon ne ls cúmios de la filosofie, a puntos de yá nun acraditarmos neilha para alhá de las palabras, tan loinge queda que s’azédan ls balores de adonde stamos colgados: hai que la fazer abaixar las scaleiras de sou cielo até al solar adonde cousas mui bielhas, cumo tal fame, mos púxan pa l mais antigo oufício i sentido de l’eisistença, l fazer por pan para todos: nun hai filosofie que le rejista al ouliar de la barriga.


fazer por pan (por la arte) by LsMielgos

domingo, 17 de abril de 2011

la nuossa medida... ou la grandura de l pequeinho


las grandes teories pónen-mos angúrrias na carreira de ls dies i bótan-mos a perder cula gana de ser diuses: todo queremos ourdenar i meté-lo an sue riestra de sentido, nunca aceitaremos nuossa fraqueza i houmana pequenheç, mas hai quien diga que, al modo que abançamos ne l coincimiento, mos míngua la felcidade na rezon cuntraira; pérden-mos las grandes cousas adonde mos perdemos i yá nanhun nuosso sentido mos puode ourientar, puis todo mos subirte, oupido arriba de nuossos uolhos, alhargado alhá de l tiempo an que bibimos: assi i todo, hai un cuorpo que mos prende i mos arrana, ancapaç de zafazer de cagar ou de le rejistir a ua salada de regagho, siempre faltoso de cuolho i de todas essas menudéncias adonde la felcidade ateima an se ancostar, al fin l anquelíbrio ne l baláncio de la fugida cun que zenhamos manhanas; nun speres que algun die puodas ir a tou beladeiro ou que l amportante baia alhá la frol de xara: dura menos l’eiternidade que ua risa, mas achas siempre que esso ye triste i andino de tues ganas de grandeza, ciego al bulcon an que te acendes i solo até te queimares dura; persigue l que cuidas grande, mas pensa cumo inda nun sós capaç de guardar las ourbalheiras para alhá la manhana, nien a tous oubidos sónan las streilhas ou até l caminar dun brugo, bultos i algues quelores ye todo quanto bés: cumo te custa a afazeres-te al pequeinho, tan armano i acerca de ti, rente a la medida cun que puodes ourdir sfergantes felizes, sien teneres que sperar la hora an que, acabado l tiempo, todo se te alhumbra.







Song for my elevator (revisitada) by jonsta

segunda-feira, 11 de abril de 2011

sfergante antre lhuç i uolho… rugido de l que nace


puxas la cortina de la nuite ou, bai a dar al mesmo, abres-le la puorta al ampeço dun mundo i ben la lhuç arrebalando debagarico pula teç de l mirar, un sonido s’albanta de la percion de quelores, esse rugido que todo solta al nacer: se fures capaç de arrepassar ls trezientos mil quilómetros por segundo, puodes ber la lhuç debagarosa cumo bielho an sou caiato ou nino cun sou ter: todo se bai aclarando i ls mistérios fugindo para ambaixo las selombras; até al arredundar de las cousas, solo la lhuç te dá la mano i un fino corrimon de sonido guia-te ls uolhos: ye aquel sfergante an que todo puodes ber, quando inda nada s’amostra i tu quedas nua spera apressiada até que la lhuç te reduza l mundo al que se bei cula pequenheç de ls uolhos: zaspéran poetas, músicos i pintores pul frescor desse sfergante que s’upe na soleira de l ser, sien que chegue e eisistir, talbeç aleph, eicesso de lhuç, paradela an sue debagarosa caminada, punto adonde se dan todos ls milagres i arrebéntan ls mundos que stan para alhá de nós i nien la mais clarica lhuç será algun die capaç de alhumbrar; talbeç la matemática fura capaç de mos lhebar al sfergante que queda mesmo antes i lhougo apuis de nós, mas las palabras nun la dízen alhá de l punto d’anterrogaçon: talbeç la música, talbeç la pintura... 






rugido de l que nace by jonsta

sábado, 2 de abril de 2011

ruodra de fuogo... houmana eiternidade


quedórun por to la tierra de Miranda - i pul nuosso mundo afuora - piedras cun nomes, a las bezes dezires, siempre cun seinhas dun modo de ber l mundo: márcan la sepultura de ls que se quejírun mantener pa l'eiternidade; de todas, siempre me ampressionou la ruodra de fuogo, esse sol an forma de naspas que ródan sien paraige, cruç an mobimiento a la cabeceira de la laja sepulcral an tributo al sol que mos alhumbra; son ls bibos que fázen la sepultura, assi se custituindo l purmeiro fuzil de la cadena dua houmana eiternidade, que noutros apuis se cuntina i bai puls tiempos afuora anquanto la piedra nun seia grano de arena i la mimória bote frol: todo angarra pula rodriga de la stória, inda quando nun bai alhá las pequeinhas mimórias, essas que cun cada un se muorren; fui de la fuorça dessa rodriga que nacimos i bibimos i, se mais rezones nun houbira, essa bonda pa que la bida nun seia solo un dreito, mas antes de mais un deber, purmeiro an relaçon a nós, apuis para cun aqueilhes que por miles i miles de anhos fúrun sembrando: prender nuosso fuzil na cadena de la houmana eiternidade, ye rezon que bonde para bibir, gratidon que aguanta este  houmano planeta tierra.





Mais luz ai a chegar... by jonsta

sábado, 26 de março de 2011

bendo bien... zde la blogaldé


todos queremos mais ou menos l mesmo, cumo pessonas: salude, algue paç antre ls que cun nós bíben, lhibardade para sermos l que sonhamos i meios para alhá chegar: todo esso puode tener muitos nomes, anchir muitos tratados de filosofie, dar bolo a muitos poemas, cuorda a muitos remanses, filo a muitas bidas, mas ls nomes i las muitas palabras nun demúdan l eissencial: antoce, bendo bien, todos somos mielgos na eisséncia houmana: se ye assi, porquei ye tan custoso antendermos-mos i porquei tan pouco sfuorço fazemos para esse antendimiento? mirando l mundo de l piquete que ye ua aldé, esta pequeinha blogaldé, todo ganha la culidade de poder ser reduzido a sue eisséncia: ye eiqui que staremos a ouserbar, cuntando l que sentimos i sonhamos, seia an palabras seia por outros riscos. L eisercício de buscar l eissencial ye mui custoso, mas nun hai outro modo de botar fuora la canga que mos anrezina, mos atira uns acontra ls outros, mos deixa la culidade de bida al nible de l stierco i mos pon siempre an pie de guerra contra l mundo i contra nós mesmos. Seguiremos eiqui pul carreiron que melhor mos lhieba al coraçon, a l'eisséncia de las cousas i de l bibir: la arte.

Testo lido por Amadeu Ferreira (sendinés)
Zde la blogaldé by Ls Mielgos










Ua Lhuç by jonsta