domingo, 4 de dezembro de 2011

las amportanças an sou sítio... ua manhana ou ua tarde por anho


giente nun para de ir i de benir, sperando eiternidades an salas, cumo quien fui a saber de ls uolhos, perdidos yá nun sabe adonde; dun abion de naspas sálen ambrulhos lhargos metidos an sacos negros, cerrados cun corrientes; de las ambulanças assóman-se bumbeiros çarumbatos, als ambarrones a cadeiras cun bielhos de piernas tapadas por cobertores; l abrir i cerrar las puortas altemáticas speta-se acontra la pacéncia colgada dun nome a chamar ne ls altefalantes i las rábias abafadas azinólhan-se nun altar de silenço que s'assonheriou de l aire: solo un tiu al meio parece un manijero de delores, sue choupa de canhafrecha oupida cumo cetro anriba un trono de cadeira de ruodras i coronado de tristeza; puls corredores, macas perdidas bólan an gemidos, sien que al menos las mire aquel mundo cun tanto que fazer, assi i todo sereno cumo debe de ser l antes de la fin de ls mundos; nun para l soro de pingar puls piquetes de delor, mas subirte le l bruído de pingas que s’arráman porriba l telhado prefabricado, abiesso a porrascadas; lhargas son las mudanças de turno, puis nun hai modo de cuntar l tiempo nas ourgenças de ls spitales, puis até ls minutos sáben a eiternidade: nun fura la cámbria dun tiu a sacudir la pierna anquelobrinada i naide se haberie rido an todo l die; inda bien que nun lhebei un lhibro para ler, puis yá muitá ls uolhos nun se fartában assi de ber i de pensar: todo mundo habie de passar ua manhana ou ua tarde por anho na ourgença dun grande spital: talbeç ajudasse a poner las amportanças an sou sítio.