domingo, 17 de abril de 2011

la nuossa medida... ou la grandura de l pequeinho


las grandes teories pónen-mos angúrrias na carreira de ls dies i bótan-mos a perder cula gana de ser diuses: todo queremos ourdenar i meté-lo an sue riestra de sentido, nunca aceitaremos nuossa fraqueza i houmana pequenheç, mas hai quien diga que, al modo que abançamos ne l coincimiento, mos míngua la felcidade na rezon cuntraira; pérden-mos las grandes cousas adonde mos perdemos i yá nanhun nuosso sentido mos puode ourientar, puis todo mos subirte, oupido arriba de nuossos uolhos, alhargado alhá de l tiempo an que bibimos: assi i todo, hai un cuorpo que mos prende i mos arrana, ancapaç de zafazer de cagar ou de le rejistir a ua salada de regagho, siempre faltoso de cuolho i de todas essas menudéncias adonde la felcidade ateima an se ancostar, al fin l anquelíbrio ne l baláncio de la fugida cun que zenhamos manhanas; nun speres que algun die puodas ir a tou beladeiro ou que l amportante baia alhá la frol de xara: dura menos l’eiternidade que ua risa, mas achas siempre que esso ye triste i andino de tues ganas de grandeza, ciego al bulcon an que te acendes i solo até te queimares dura; persigue l que cuidas grande, mas pensa cumo inda nun sós capaç de guardar las ourbalheiras para alhá la manhana, nien a tous oubidos sónan las streilhas ou até l caminar dun brugo, bultos i algues quelores ye todo quanto bés: cumo te custa a afazeres-te al pequeinho, tan armano i acerca de ti, rente a la medida cun que puodes ourdir sfergantes felizes, sien teneres que sperar la hora an que, acabado l tiempo, todo se te alhumbra.







Song for my elevator (revisitada) by jonsta

segunda-feira, 11 de abril de 2011

sfergante antre lhuç i uolho… rugido de l que nace


puxas la cortina de la nuite ou, bai a dar al mesmo, abres-le la puorta al ampeço dun mundo i ben la lhuç arrebalando debagarico pula teç de l mirar, un sonido s’albanta de la percion de quelores, esse rugido que todo solta al nacer: se fures capaç de arrepassar ls trezientos mil quilómetros por segundo, puodes ber la lhuç debagarosa cumo bielho an sou caiato ou nino cun sou ter: todo se bai aclarando i ls mistérios fugindo para ambaixo las selombras; até al arredundar de las cousas, solo la lhuç te dá la mano i un fino corrimon de sonido guia-te ls uolhos: ye aquel sfergante an que todo puodes ber, quando inda nada s’amostra i tu quedas nua spera apressiada até que la lhuç te reduza l mundo al que se bei cula pequenheç de ls uolhos: zaspéran poetas, músicos i pintores pul frescor desse sfergante que s’upe na soleira de l ser, sien que chegue e eisistir, talbeç aleph, eicesso de lhuç, paradela an sue debagarosa caminada, punto adonde se dan todos ls milagres i arrebéntan ls mundos que stan para alhá de nós i nien la mais clarica lhuç será algun die capaç de alhumbrar; talbeç la matemática fura capaç de mos lhebar al sfergante que queda mesmo antes i lhougo apuis de nós, mas las palabras nun la dízen alhá de l punto d’anterrogaçon: talbeç la música, talbeç la pintura... 






rugido de l que nace by jonsta

sábado, 2 de abril de 2011

ruodra de fuogo... houmana eiternidade


quedórun por to la tierra de Miranda - i pul nuosso mundo afuora - piedras cun nomes, a las bezes dezires, siempre cun seinhas dun modo de ber l mundo: márcan la sepultura de ls que se quejírun mantener pa l'eiternidade; de todas, siempre me ampressionou la ruodra de fuogo, esse sol an forma de naspas que ródan sien paraige, cruç an mobimiento a la cabeceira de la laja sepulcral an tributo al sol que mos alhumbra; son ls bibos que fázen la sepultura, assi se custituindo l purmeiro fuzil de la cadena dua houmana eiternidade, que noutros apuis se cuntina i bai puls tiempos afuora anquanto la piedra nun seia grano de arena i la mimória bote frol: todo angarra pula rodriga de la stória, inda quando nun bai alhá las pequeinhas mimórias, essas que cun cada un se muorren; fui de la fuorça dessa rodriga que nacimos i bibimos i, se mais rezones nun houbira, essa bonda pa que la bida nun seia solo un dreito, mas antes de mais un deber, purmeiro an relaçon a nós, apuis para cun aqueilhes que por miles i miles de anhos fúrun sembrando: prender nuosso fuzil na cadena de la houmana eiternidade, ye rezon que bonde para bibir, gratidon que aguanta este  houmano planeta tierra.





Mais luz ai a chegar... by jonsta